Een ander helpen doen we allemaal graag, dat geeft een goed gevoel over jezelf. Maar hulp vragen vinden veel mensen lastig, inclusief ondergetekende.
Eigenlijk is dat heel onlogisch want als het prettig is een ander te helpen waarom zou je die ander dat gevoel dan niet gunnen? Volgens mij is het tekort door de bocht om het te wijten aan een opvoeding met “Kindjes die vragen worden overgeslagen”. Er zitten diepere, onbewuste, lagen onder die maken dat we geen hulp willen vragen.
In onze maatschappij wil iedereen “onafhankelijk” zijn. Klinkt leuk maar het kan niet en ik denk dat het ook niet in ons voordeel is. We willen genoeg geld verdienen om alle hulp die we nodig hebben te kunnen betalen. We proberen zelfs te zorgen dat we geld genoeg hebben om alle benodigde hulp te betalen als we oud worden. We hebben ook allerlei verzekeringen om te zorgen dat we recht hebben op bijstand mochten we dat nodig hebben.
Toen ik een paar jaar in Ierland woonde kwam ik erachter dat daar geen wegenwacht was. Daar was geen behoefte aan want als je stil kwam te staan dan hielp een boer met een tractor je naar de dichtstbijzijnde garage. Dat was normaal. Iedereen deed dat. In armere gebieden op de wereld is het ook logisch dat je elkaar helpt bij tegenslag. Daar is dan ook minder individualisme, meer saamhorigheid.
Op het moment dat je hulp vraagt erken je dat je deel bent van een groter geheel. Jij wordt geholpen maar impliciet geef je de ander ook toestemming jou te vragen om hulp. Als je je kwetsbaar opstelt ben je afhankelijk van het antwoord. Maar je geeft de ander ook ruimte om z’n zwakke kanten te laten zien. Die kwetsbaarheid en afhankelijkheid hebben we namelijk allemaal. We hebben allemaal kwaliteiten en zwakke kanten, samen komen we veel verder.
We zijn allemaal een aantal jaren kind en meestal een aantal jaren oud. In die jaren hebben we misschien meer hulp nodig dan we kunnen geven. Toch kunnen we dan meestal geven, al is het maar een glimlach of een knuffel. Maar er is vaak wel een verschuiving over de jaren. Een tijdlang ontvang je meer dan je kunt geven, dan kun je veel meer geven dan je van anderen nodig hebt en daarna slaat de balans weer om de andere kant op.
Als we onafhankelijk willen zijn worden daar vooral de verzekeringsmaatschappijen beter van. Zij innen de premies en keren natuurlijk altijd minder uit dan dat, anders gaan ze failliet. Als we, net als in het voorbeeld over de wegenwacht in Ierland, elkaar helpen besparen we enorm. Maar, misschien veel belangrijker, als we elkaar hulp vragen en geven leren we elkaar te vertrouwen en op elkaar te rekenen. We worden weer een gemeenschap, een samenleving die echt samen leeft.
Je kun ook hulp vragen aan wezens met hoger bewustzijn zoals engelen, begeleiders en gidsen. Die krijg je gegarandeerd hoewel soms in een andere vorm dan jij in gedachten had. Ook hierbij geldt dat je door om hulp te vragen erkent je dat je deel bent van het grote geheel. Je beweegt van onbewust één met het AL, via individualisering naar bewust één. Je wordt dan een “uni-vidual”.
Hier op aarde hebben we infrastructuur en kennis van vorige generaties. We geven wat wij weer bijdragen door aan volgende. Ook in één mensenleven ontvang je heel veel en geef je ook weer aan anderen. Bovendien, als je het op grotere schaal bekijkt, versterkt het ontvangen en geven ons gevoel van éénheid met het AL. De enorme liefde en wijsheid die je, als je erom vraagt, krijgt maakt niet alleen je vertrouwen grenzeloos maar ook je dankbaarheid!
Heel veel liefs, Edith
Oefeningen
Natuurlijk werkt het niet ineens al je verzekeringen op te zeggen. Als je huis platbrandt heb je dan toch echt een probleem. Maar je kunt wel oefenen met hulp vragen en die te accepteren in welke vorm die ook komt.
Je kun ook hulp vragen aan wezens met hoger bewustzijn zoals engelen, begeleiders en gidsen. Je moet daarom vragen, ze mogen het niet geven zonder dat. Je krijgt gegarandeerd hulp dan, hoewel soms in een andere vorm dan jij in gedachten had. Je leert erop vertrouwen dat die uitkomst kennelijk beter is.
Verder lezen, luisteren en kijken:
Charles Eisenstein schrijft in The More Beautiful World Our Hearts Know Is Possible (Een betere wereld in het Nederlands) hoe we een betere wereld kunnen creëren samen.
In Sacred Economics (Naar een economie van verbinding in het Nederlands) schrijft hij over een geef-economie en hoe dat kan werken.
Theolyn Cortens heeft het in De verborgen magie van engelen over het vragen van hulp aan engelen.
Lorna Byrne is de meest bekende schrijfster over engelen. Bijvoorbeeld Angels in my hair (Engelen in mijn haar in het Nederlands)
Je kunt ook verder lezen in nieuwsbrieven van Verwondering.Nu zoals: 2. Kun je loslaten en vertrouwen?, 8. Een nieuwe wereld, 31. Onze ideeën voor een nieuwe wereld, 34. Komt het goed met het kwaad?, 48. Helpen; zelfopoffering of verslaving?, 65. Is het Universum goedaardig?, 81. Zo word je elke dag geholpen of 95. Medevreugde, iets voor jou?
Wil je reageren? Laat me bijvoorbeeld weten of de oefeningen lukken en of je vragen of suggesties (ook voor andere onderwerpen) hebt. Ik zie je reactie graag: edith@verwondering.nu.
Ik krijg veel positieve reacties. Vind jij het ook leuk om de nieuwsbrieven van Verwondering.Nu te lezen? Zou je die dan door willen sturen aan iedereen die geïnteresseerd zou kunnen zijn? Je doet me daar een groot plezier mee!
Je kunt je hier aanmelden voor de nieuwsbrief van Verwondering.Nu,
eens in de 14 dagen op vrijdagochtend
Je kunt ook het YouTubekanaal van Verwondering.Nu volgen.