De babyboomgeneratie leerde dat het verdringen van emoties, zoals de generatie daarvoor deed, niet werkt. Maar de “boomers” kwamen er ook achter dat elkaar of een therapeut eindeloos je verhaal vertellen je ook geen stap verder brengt. Misschien ken je dat wel. We probeerden dus emoties te uiten op een kussen, gewoonten te doorbreken, affirmaties, positief denken, fysieke oefeningen en massages, van alles maar zonder het gewenste resultaat.
Dus hoe nu verder? Misschien moeten we eerst duidelijk krijgen wat we willen bereiken. We hebben het over het loslaten van emoties of ze verwerken, maar we bedoelen meestal wegwerken want ze zijn vervelend. Op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat we niet voor niets emoties van de Schepper gekregen hebben. We hebben er zelfs speciale orgaantjes voor in ons brein. Moeten we ze dan misschien niet afwijzen maar waarderen?
Alles wat prettig voelt; vreugde, dankbaarheid, liefde willen we wel. Maar de andere kant; verdriet, pijn, boosheid, rouw; hoe kun je dat nou waarderen? Ik ging me realiseren dat ze kleur en contrast geven aan het leven, ze maken het leven levendig. Bovendien laten ze ons weten dat we iets willen en iets anders niet. We kiezen eigenlijk met onze emoties en niet met onze ratio zoals we onszelf wijsmaken heeft de psychologie ons laten weten.
Ik ontdekte nog een andere reden om onprettige emoties te waarderen; ze helpen ons groeien. We voelen prettige emoties als we dingen en mensen in ons leven hebben die we graag willen en onprettige in de omgekeerde situatie. Dankzij de warmer, warmer of kouder kouder-aanwijzingen waar ik het al over had in het artikeltje over levensenergie groei je als mens.
Alles in het leven komt op een moment en gaat ook weer, al is het op je sterfbed. Boeddhisten zeggen dan: “Je moet je niet hechten.” Maar dat is makkelijker als monnik dan voor mij als moeder, oma, partner, in mijn werk, enz. Bovendien wil ik dat eigenlijk niet. Ik wil me wèl hechten en óók weer los kunnen laten. Ik wil volop leven, alle emoties helemaal voelen, en in de basis stevig blijven staan.
Emoties hoeven je toch niet omver te blazen? Ik herinner me een keer dat ik in een visualisatie enorme sluisdeuren voor me zag waar het water (heftige emoties) zelfs een beetje overheen klotste. Ik dacht verpletterd te worden maar toen ik ze uiteindelijk open durfde te doen bleek het water maar tot mijn enkels te komen.
Ik merkte dat ik door te denken dat iets niet mocht zijn zoals het was ik m’n emoties alleen maar versterkte. Ik moest leren accepteren wat nou eenmaal zo was. Vooral de toeschouwerspositie werkt goed; ik ben niet die gedachten en emoties of de rol in die situatie. Ik hecht nu dus gewoon aan mensen en dingen in een bepaalde rol. Ik leef daarin voluit met alle emoties die daarbij horen. Ik identificeer me alleen niet met die rol waardoor een stevige basis blijf voelen. Je geluk hoeft niet verstoord te worden door je verdriet.
Later kwam het inzicht dat ik zelf mijn gekwetste kleine ik kon troosten. Dat doe ik door me te identificeren met m’n ziel of hoger zelf, het deel van mij dat niet beschadigd raakt. Net als een liefdevolle ouder kan ik met compassie naar die emoties kijken, alsof ik een kleuter troost. Heb je dat ook weleens gedaan?
Die emoties hebben mij dus inderdaad heel veel persoonlijke groei gebracht en blijven dat doen. Ik ben heel dankbaar voor mijn leven met alle emoties en voor ieder stapje in mijn groei. Het leven is zo’n prachtig kloppend geheel, ik kan niet anders dan daar met verwondering naar kijken!
Heel veel liefs, Edith
Oefeningen
Voel je emoties helemaal zonder erbij te denken. Als je gaat denken, dat zoiets niet had mogen gebeuren of dat X dat niet had mogen doen of zeggen, zweep je de emoties verder op. Als je alleen maar voelt wat er is en wat het met je doet schijnen je emoties zelfs in 90 seconden weg te kunnen zijn!
Visualiseer je emotie; kleur, vorm, maat en leg het voor je neer. Zie en voel dat je veel groter dan je emotie bent. Kijk dan van daaruit met compassie naar de emoties voor je.
Zie jezelf als surfer op de golven van de emoties. Hoge golven zijn spannend en leuk. Mocht je vallen is er niets aan de hand, dan klim je weer op je plank en gaat weer verder. De zee blijft wat zij is en ook jij blijft gewoon dezelfde maar dan met wat meer ervaring.
Verder lezen, luisteren of kijken
Steven C. Hayes is de grondlegger van de ACT. Het boek waarin hij dat helemaal uitlegt is A liberated mind (Je kunt De kracht van psychologische flexibiliteit lezen in het Nederlands)
Jill Bolte Taylor is neuropatholoog en schreef boeken nadat ze een forse hersenbloeding in haar linker hersenhelft had overleefd. Zij combineert kennis met eigen ervaring en dat levert bijzondere inzichten op; Whole Brain Living (Grip op je brein in het Nederlands)
Brené Brown schreef heel veel over kwetsbaarheid en je niet goed genoeg voelen, bijvoorbeeld: The power of vulnerability (In het Nederlands De kracht van kwetsbaarheid), Gifts of Imperfection (De moed van imperfectie in het Nederlands)
Assagioli, een collega van Jung en Maslov in de transpersoonlijke psychologie, schreef het Handboek psychosynthese waarin hij heel duidelijk maakt dat je niet je emoties, niet je gedachten en ook niet de rol bent die je “speelt” in het leven.
Wil je reageren? Laat me bijvoorbeeld weten of de oefeningen lukken en of je vragen of suggesties (ook voor andere onderwerpen) hebt. Ik zie je reactie graag: edith@verwondering.nu.
Stuur de nieuwsbrief van Verwondering.Nu vooral door naar iedereen die geïnteresseerd zou kunnen zijn.
Je kunt je hier aanmelden voor de nieuwsbrief van Verwondering.Nu